Σπάνια χειρόγραφα, χάρτινα και σε περγαμηνή που χρονολογούνται από τον 8ο ώς τον 18ο αιώνα, έναν αληθινό θησαυρό, έκρυβε μία στίβα μαυρισμένου χαρτοπολτού, κλεισμένη για τουλάχιστον τρεις αιώνες σε κρύπτη του καθολικού της Μονής Βατοπεδίου του Αγίου Όρους.
Ανάμεσά τους, πολλοί κώδικες (12ος-18ος αιώνας), περγαμηνά φύλλα χειρογράφων σε μεγαλογράμματη γραφή (8ος-9ος αιώνας), μουσικά χειρόγραφα (14ος-18ος αιώνας). Επίσης βρέθηκαν σπάνιες εκδόσεις από την πρώιμη εποχή της τυπογραφίας: παρισινή έκδοση της τραγωδίας «Πέρσες» του Αισχύλου (1557) και σπάραγμα αρχετύπου του Ομήρου (έκδοση του Δ. Χαλκοκονδύλη, στο Μιλάνο, 1488). «Όλα ήταν ταγγισμένα από την αρχαία υγρασία και τα ούρα των τρωκτικών», θυμάται σήμερα ο αρχιτέκτων-αναστηλωτής Φαίδων Χατζηαντωνίου που βρέθηκε πριν από χρόνια, εντελώς αναπάντεχα, μπροστά στον κρυμμένο θησαυρό.
Το έργο της αποκατάστασης της στέγης του καθολικού της Μονής Βατοπεδίου, που εκτελέστηκε την περίοδο 1985-1987 από συνεργείο του Κέντρου Διαφύλαξης Αγιορείτικης Κληρονομιάς (ΚεΔΑΚ), το οποίο διηύθυνε ο κ. Χατζηαντωνίου, επιφύλασσε πολλές εκπλήξεις για τους ανθρώπους που δούλεψαν εκεί. Αφαιρώντας τα παλιά μολυβδόφυλλα από τη στέγη του Αγίου Δημητρίου, βόρειου παρεκκλησίου του καθολικού, ο κ. Χατζηαντωνίου με τους συνεργάτες του αντίκρυσαν τον «μιαρό», όπως τον περιγράφει ο ίδιος, χαρτοπολτό, που αναδυόταν από τη βάση του τρούλου. «Αυτό που βρήκαμε ήταν αποθέτες, τους οποίους σε καθημερινή γλώσσα θα ονομάζαμε χωματερές, όχι με την έννοια ότι εκεί πετούσαν σκουπίδια αλλά ήταν ένα σημείο στο οποίο οι μοναχοί εναπόθεταν αντικείμενα λατρείας και χρηστικά, τα οποία δεν χρειάζονταν πια για διάφορους λόγους. Οι Αγιορείτες μοναχοί, ως γνωστόν, δεν πετούσαν τίποτα. Ή το έκαιγαν ή το έβαζαν σε ένα χωνευτήρι δίπλα στο ιερό, να χωνέψει μαζί με το κτίριο». …
Πηγή archaiologia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου