Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Translate

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Όταν πάμε να ψηφίσουμε ας δούμε αν έχουμε αίμα στα χέρια μας.

Το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, μεγάλου μέρους της τουλάχιστον, είναι η «κοντή» μνήμη. Δυστυχώς ξεχνάμε πολύ εύκολα είτε γιατί έχουμε εντρυφήσει σε ένα τρόπο ζωής (μετά τη μεταπολίτευση κυρίως) που στηρίζεται στην καλοπέραση και τον ωχαδερφισμό είτε γιατί πιστεύουμε ότι είναι καλύτερα να κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί και να στριμώχνουμε τους σκελετούς στη ντουλάπα.

Ετσι, λοιπόν, ξεχάσαμε πρώτα – πρώτα την ιστορία μας. Ανεχτήκαμε υμνητές του Χίτλερ και του ναζισμού να κάνουν κουμάντο στην Ελλάδα. Εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια των δολοφονηθέντων από τα ναζιστικά στρατεύματα πήγαμε και ρίξαμε την ψήφο μας στη Χρυσή Αυγή ή τουλάχιστον σκεφτήκαμε έστω και μια φορά να την στηρίξουμε.

Εμείς, οι περισσότεροι καλοί χριστιανοί, ανεχόμαστε τους δωδεκαθεϊστές να κάνουν τελετές υμνώντας το Δία και τον Απόλλωνα. «Είναι γραφικοί», λέγαμε και τους βλέπαμε να προσκυνούν τα αρχαία μάρμαρα και πιστεύαμε ότι απλά είναι οι τρελοί του χωριού και ως τέτοιους πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε.

Ξεχάσαμε ότι η Ελλάδα ήταν και είναι μια χώρα μεταναστών κι αν υπάρχει σήμερα είναι γιατί εκατομμύρια άνθρωποι, οι παππούδες, οι πατεράδες, τα αδέρφια μας, έφυγαν στα ξένα για να δουλέψουν και να έρθουν πλούσιοι στην πατρίδα τους. Στο όνομα του πραγματικά καυτού προβλήματος της λαθρομετανάστευσης, ανεχτήκαμε τους μπράβους της Χρυσής Αυγής να δέρνουν και να μαχαιρώνουν αλλοδαπούς. Προφανώς γιατί κάποιοι από εμάς πίστευαν ότι άμα χυθεί αίμα θα φύγουν οι μετανάστες από την Ελλάδα. Κούνια που μας κούναγε, αφήσαμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα και δεν σκεφτήκαμε ότι μετά τους μετανάστες έρχεται η σειρά μας.

Ξεχάσαμε επίσης ένα πολύ βασικό συστατικό της ελληνικής κοινωνίας. Τη Δημοκρατία. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας τη γέννησαν και τη δίδαξαν σε όλο τον κόσμο, όμως, εμείς τη βιάσαμε με τον χειρότερο τρόπο. Αφού ανεχτήκαμε τους φασίστες να μπουν στα σπίτια μας, είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Αφού ξεχάσαμε τους αγώνες και τους νεκρούς μας για τη δημοκρατία και την ελευθερία, τώρα ας μην κάνουμε τους έκπληκτους. Φταίμε όλοι.

Σημαντικό επίσης ότι εμείς ήμασταν αυτοί που ανεχτήκαμε τη βία στην πατρίδα μας. Χρόνια τώρα ανεχτήκαμε κάθε είδους βία, κόκκινη, πράσινη, μπλε, ροζ, μαύρη, δεν έχει καμιά σημασία. Συμπαθούσαμε τους τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη γιατί σκότωνε «μισητούς» ανθρώπους αλλά δεν σκεφτήκαμε ποτέ ότι η τρομοκρατία είναι το πιο ειδεχθές απ’ όλα τα εγκλήματα. Απλά παραχωρήσαμε το δικαίωμα στους τρομοκράτες να εφαρμόσουν τους νόμους. Διότι όταν δεν τιμωρούνταν οι βασανιστές της Χούντας ή δεν λογοδοτούσαν οι εξωνημένοι πολιτικοί και επιχειρηματίες τότε η 17Ν σίγουρα θα ήταν «καλή» για μεγάλο μέρος των πολιτών. Αντικατέστησαν το κράτος αλλά στη συνέχεια ήταν οι ίδιοι οι τρομοκράτες που θέλησαν να ανατρέψουν το κράτος σκοτώνοντας και αθώους πολίτες.

Ανεχτήκαμε κάθε είδους βία και γίναμε ένα με αυτήν. Δέρνουμε τη γυναίκα μας και θεωρούμε ότι αυτό είναι πατρογονικό έθιμο και δικαίωμα. Πλακώνουμε το γείτονα και πιστεύουμε ότι έτσι θα επιβληθούμε στη γειτονιά. Σκοτώνουμε τον οπαδό της άλλης ομάδας και θεωρούμε ότι θα γίνουμε ήρωες της δικής μας ομάδας. Μαχαιρώνουμε τους οπαδούς της άλλης παράταξης και ιδεολογίας, έτσι για πλάκα. Καίμε τα καταστήματα και τα αυτοκίνητα των μεροκαματιάρηδων και γελάμε με τις φωτιές. Σκοτώνουμε υπαλλήλους μιας «κακής» τράπεζας, και λέμε «δεν πειράζει δούλευαν για τον καπιταλισμό». Τόση ανοησία μαζεμένη.

Τέλος, ξεχνάμε πολύ εύκολα την έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης, αν και την επιζητούμε και την απαιτούμε από τους πολιτικούς μας. Διότι πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις, αν όχι έλλειψη μνήμης, το γεγονός ότι ενώ βρίζουμε τους πολιτικούς και τα κόμματα για σκάνδαλα, διαφθορά, ατιμωρησία, σπεύδουμε έπειτα από λίγο καιρό να τους ξαναστηρίξουμε. Ίδια πρόσωπα που μας πλήγωσαν εμφανίζονται ως σωτήρες, ίδιες καταστάσεις που καταδικάσαμε τις αποθεώνουμε.

Προφανώς το «εμείς» που χρησιμοποιώ δεν αφορά όλους. Αλλά είναι μια απρόσωπη λέξη που χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει τη συλλογική ευθύνη για την κατάντια της χώρας. Η δολοφονία στο Κερατσίνι δεν μπορεί, όμως, να περάσει έτσι. Η δράση της εγκληματικής οργάνωσης δεν πρέπει να ξεχαστεί τόσο εύκολα και σε δύο – τρεις μήνες να ξαναγυρίσουμε στα ίδια.

Είχαμε προειδοποιήσει από πέρυσι όταν ένα χαστούκι του Κασιδιάρη στην Κανέλλη είχε βαπτιστεί από πολλούς ως «δικαιοσύνη» ή «Νέμεσις». Και τότε πολλοί έλεγαν «καλά της έκανε», όπως και σε πλείστα άλλα περιστατικά με εμπλοκή Χρυσαυγιτών.

Το καμπανάκι είχε χτυπήσει πριν πολύ καιρό, αλλά κάποιοι δεν το άκουσαν, και πολιτικοί αλλά και οι πολίτες.

Ωστόσο, η μάχη κατά του φασισμού δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι πρέπει να εξαλείψουμε και τη μήτρα που γιγάντωσε τη Χρυσή Αυγή. Να πολεμήσουμε για την εξάλειψη της κοινωνικής αδικίας, να ξεσκεπάσουμε τους επίορκους πολιτικούς, δικαστές, δημοσιογράφους, να βάλουμε στη φυλακή όσους λυμαίνονται τον πλούτο της πατρίδας και αφήνουν τον κόσμο να πεινάει. Να σταματήσουμε τις 100-200 οικογένειες νταβατζήδων που κάνουν κουμάντο στην Ελλάδα. Να δώσουμε μάχη για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης, να επιστρέψει το στοιχειώδες έστω αίσθημα ασφάλειας στις γειτονιές.

Όταν σε λίγους μήνες, όμως, πάμε στις κάλπες για να ψηφίσουμε θα πρέπει να κοιτάξουμε κάτι πρώτα. Αν έχουμε αίμα στα χέρια μας, αν το ψηφοδέλτιο είναι ματωμένο. Ας το σκεφτούμε αυτό προτού αποφασίσουμε να ξαναδώσουμε δύναμη στους εγκληματίες.


Πηγη 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου